Getuigenis over tyfoon Odette

Getuigenis over tyfoon Odette

2021 werd jammer genoeg afgesloten in mineur. Eind december werden onze Werelddorpen in de Filipijnen getroffen door de tyfoon Rai (Odette). De ravage was enorm. John van het Jongensdorp in Minglanilla vertelde ons wat ervoor, tijdens en na de tyfoon gebeurde.

VOOR de tyfoon

De school was voorzien op alle mogelijke scenario’s die zich tijdens de tyfoon zouden kunnen voordoen. Fluitjes, zaklantaarns en EHBO-kits werden op voorhand klaargelegd en uitgedeeld.

De bomen dicht bij gebouwen, elektriciteitspalen en –draden werden gesnoeid om beter bestand te zijn tegen de wind. Riolen en goten werden schoongemaakt en sommige daken werden met touw vastgezet. Daarnaast werd iedereen verscheidene keren goed geïnformeerd over de tyfoon die op komst was. Verschillende leden van het rampenteam waren ook gestationeerd in gebouw 1 en 2. Ze gebruikten walkietalkies zodat ze contact konden blijven houden.

TIJDENS de tyfoon

Op de ochtend van 16 december kondigde zuster Eva, de directrice van het Jongensdorp, aan dat er die dag geen lessen zouden worden gegeven. De burgemeester van Minglanilla had immers alle activiteiten in de stad opgeschort. Toen begon het hevig te regenen.

Rond 18.45 uur, toen de leerlingen al in bed lagen, begonnen de wind en de zware regen in alle hoeken van de school te razen. Het regende zelfs in de slaapzalen, ook al waren de ramen gesloten. Het geluid van de storm en de wind was angstaanjagend.

Verschillende boomtakken werden afgerukt en sommige voorzieningen begonnen het te begeven. Bovendien werden sommige raamkozijnen in de slaapzalen eruit geblazen. Daardoor waren de leerlingen en zusters genoodzaakt om in de gangen en klaslokalen te slapen.

Ondanks de grote moeilijkheden ontstond er geen paniek. Iedereen werkte namelijk mee om iedereen veilig te stellen. Leerlingen, zusters, afgestudeerden, personeel en leraren werkten samen. Iedereen was veilig en niemand raakte gewond tijdens de tyfoon in de school.

NA de tyfoon

Toen we ’s morgens wakker werden, was de school volledig verwoest. Ook wij werden niet gespaard door de tyfoon. Het prachtige landschap rond de school en campus met alle bomen en al het groen was verwoest.

De bahay-kubos (typisch Filipijnse gebouwen) stortten in en daken waren vernield. Ook de eerstehulppost van de school werd zwaar getroffen: de ruiten waren uit elkaar gesprongen en de vloer lag bezaaid met glas. Onze school die zo mooi was, is nu een hoopje puin.

Maar meteen na het ontbijt begonnen leerlingen, zusters, afgestudeerden, personeel en leraren het terrein op te ruimen. Een deel van het personeel heeft ook de grotere takken van de bomen gekapt, die te zwaar waren om te dragen. De medewerking van alle leden van het Werelddorp was opnieuw zeer indrukwekkend.

In zijn homilie tijdens de mis op zondag 19 december zei de priester: “Gebouwen kunnen altijd worden hersteld, maar het leven van een mens is onbetaalbaar.” De school maakte zich inderdaad tijdens de tyfoon geen zorgen over de faciliteiten of de uitrusting van de school, maar richtte zich vooral op het veiligstellen van elk leven dat haar was toevertrouwd.”